7 november 2020
In deze ring bewaar ik een geheim.
Ik was een jaar of 23 en op weg naar Lowlands om daar op te treden met Mizpah. Het was een lange reis, want ik ging eerst naar Schotland om daar mijn dierbare opa te begraven. Die zomer had ik hem voor het laatst gezien, toen we met de band onverwachts op de stoep stonden met een enorme bus vrienden. Dertig gillende Nederlandse jongeren in een buitenwijk van Glasgow.
De arme man bleef er bijna in, zijn leven letterlijk aan een draadje, van de zuurstoftank die hij bij zich hield.
‘Big Shushy ‘ was zijn bijnaam. Hij hield erg van een klein weddenschapje hier en daar, dus als in de kantine van de golfbaan de paardenraces op televisie waren, was dat om die reden enorm spannend voor hem. Als mensen er doorheen kletsten trok hij dat voor geen meter en schijnt hij regelmatig heel hard ‘SHUSH!!’te hebben geroepen, vandaar zijn stille schuilnaam…
Ik herinner mij zijn grote bruine ogen, dat als ik zijn hand vasthield deze oneindig groot leek en zacht…Ik weet nog hoe hij snoep voor me meenam als hij uit z’n werk kwam, voordat we emigreerden…Hoe een grote, sterke man zo klein en zacht kon eindigen, alsof hij zich vormde naar zijn bijnaam en zichzelf langzaam tot stilte maande.
Drie dagen reisde ik, anderhalve dag heen en na de begrafenis anderhalve dag terug om me vrijwel direct te melden aan de poort van het festivalterrein, waar m`n bandgenoten al aan het soundchecken waren.
We speelden, ik weet er eerlijk gezegd niet zo veel meer van, was moe en emotioneel…ik zong het lied ‘Shushy’, dat ik eerder dat jaar voor mijn opa geschreven had, tabla’s en tranen. Na de show waren er interviews, veel mensen.
Ergens ben ik weggeslopen om een beetje doelloos langs de festivalkraampjes te gaan struinen. Ik zag deze ring, een ster met een oranje steen in het midden. Voor ik het wist zat ie om m`n vinger en had ik de ring gekocht, als reminder…dit moment, deze tijd…opa dood, opa een ster, ik hier op Lowlands in de waanzin. Een sieraad kan soms zo troostend zijn, stukjes metaal als houvast, stenen die mee lijken te wenen.
De steen raakte ik kwijt. Ik vond het verschrikkelijk. Had `m pas een paar maanden.
Mijn toenmalige vriend Maarten was edelsmid en bood gelukkig aan om er een nieuw steentje in te zetten, een donkerblauwe.
De ring bleef, de liefde ging over, maar later vertelde Maarten mij dat hij voor het plaatsen van de steen een klein zilver hartje op de lege plek had gesmeed, verborgen voor het blote oog, maar voor altijd veilig, als extra herinnering, als stiekem cadeautje.
Vandaag keek ik in een vergeten la van een oud kastje en vond de ring. We zijn weer herenigd, ik draag dit aandenken om mijn vinger, aan de hand waar ik muziek mee maak en denk vandaag aan Big Shushy die nu elke dag alle weddenschappen wint .
Het lied over hem kun je hier beluisteren: https://open.spotify.com/track/7EPzqVVHRzA236EzYJPv3N

25 augustus 2020
Lef kun je leren!
De dag dat ik besloot om overal ja op te zeggen. Het gebeurde toen ik 18 jaar oud was.
Ongeveer en half jaar voorafgaand aan deze dag ging ik met mijn toenmalige vriendje M. naar de bioscoop in Wageningen. Er draaide een film met Robin Williams, The Dead Poet`s Society. Het verhaal gaat over een professor die les geeft op een jongensschool in Engeland, een plek met een rijke history, gangen met vitrinekasten vol gewonnen bekers en foto`s van oud-studenten. Robin Williams speelde de professor die de jongens uitdaagt en inspireert…Pluk de dag is zijn devies, Carpe Diem…het leven is kort en ooit ben je niets meer dan een jongen op een foto in een vitrinekast.
Hij neemt ze mee in zijn verhalen en gedichten, helpt ze zoeken naar hun eigen, authentieke geluid en vertelt hen over een oude, geheime genootschap, The Dead Poet`s Society.
Deze film sloeg bij mij in als een bom. Terwijl M. en ik naderhand in een café een biertje dronken heb ik alleen maar wezenloos voor me uitgestaard…Carpe Diem, pluk de dag…life is too short.
Ik was een verlegen meisje. Op de lagere school de pispaal met m`n rode haar, bleke huid en Lee Towers bril…Op de HAVO een tegendraads, soort punk, new wave-achtig zooitje, een grillige en nogal ongelukkige puber. Ik probeerde de meer dan dramatische scheiding van mijn ouders te overleven en ondertussen mijn identiteit te vinden. Het gekke was dat ik me kan herinneren dat er al vanaf mijn allerjongste jaren, toen we net in Nederland woonden, een vuurtje brandde in m`n zijn…Verlegen of niet, ik nam een dichtbundel mee van Robert Burns en vroeg op 8 jarige leeftijd op school of ik er iets uit mocht voordragen. Plat Schots in een klas vol Nederlandse kinderen. Was geen succes.
Later wilde ik naar de Kunstacademie, maar het leek iets dat te ver weg was, voor andere mensen. Schilderen was mijn eerste Grote Liefde, maar ik kon me simpelweg niet voorstellen dat wat ik maakte goed genoeg zou zijn voor een kunstopleiding. Totdat ik The Dead Poet`s Society zag. Carpe Diem…Life `s too short…
Ik trok m`n stoute, creatieve schoenen aan en besloot om toelating te doen. Twee dagen werkten honderden creatievelingen in grote klaslokalen aan verschillende opdrachten. Er zouden maximaal 30 mensen per richting worden aangenomen. Tussendoor werden we om beurten opgeroepen om plaats te nemen voor een commissie om ons eigen werk te laten zien en verdedigen. Dood en doodeng vond ik het.
Ik werd aangenomen. Ik. Werd. Aangenomen. De wereld veranderde die dag. De wereld had opeens mogelijkheden en ik mocht kennelijk ook in die wereld zijn. Er was lichtheid en kleur, er was ruimte en aandacht. Zoals ik al schreef aan het begin van dit stuk, ik was 18 en ik besloot om overal ja op te zeggen. Carpe Diem. Ik wilde losbreken van mijn angsten, verlegenheid, geen slachtoffer zijn van oude pesterijen, scheidingen en weet-ik-veel-wat…Om dat te doen voelde ik dat ik mezelf zou moeten lanceren, de diepte in om de hoogte ooit te kunnen bereiken…Eerst ‘JA’ zeggen en dan daarna maar kijken hoe ik het voor elkaar zou kunnen krijgen, leren denken in mogelijkheden, leren opstaan door soms heel hard en ongenadig op m`n bek te gaan. Maar niet nee zeggen uit angst. Dat nooit.
Deze manier van leven heeft mij af en toe in heel benarde situaties doen belanden. Ik heb er slapeloze nachten van gehad en me regelmatig verschrikkelijk klein en ongemakkelijk gevoeld. Veel vaker echter, heeft het me versteld doen staan van wat er allemaal mogelijk is, als je het maar probeert. Als je maar open blijft staan, nieuwsgierig bent en, heel belangrijk, communiceert met de mensen om je heen. We zijn hier ten slotte allemaal voor het eerst en eigenlijk weten we geen van allen waar we mee bezig zijn, toch? Laten we er dan in godsnaam alles uithalen, het beste van maken en mooie dingen doen!
Carpe Diem, life`s too short, zeg maar JA tegen `t Leven, je bent er nu toch!
Ik ben opgegroeid in de Achterhoek in Zutphen. Ons huis stond in een woonwijk grenzend aan de uiterwaarden. Een ambtenaar met grenzeloze fantasie had deze wijk `De Waarden`genoemd.
Mijn jeugd bestond na schooltijd voornamelijk uit hutten bouwen, schaatsen, fik stoken, stiekem zwemmen in de Ijssel, sowieso zwemmen waar dan ook eigenlijk, belletje trekken en kleertjes naaien voor Monchichi aapjes. Met dat laatste hoopte ik op een dag veel geld te verdienen.
Ik was 18 en vond het ongelooflijk spannend om tussen alle artistiekelingen mijn weg te vinden. Na het zien van de film “The dead poets society had ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om überhaupt toelating te doen op de Kunstacademie en tot mijn grote verbazing werd ik aangenomen en zou een woest en bohemien leven aanbreken vol waanzin en avontuur.In plaats daarvan bevond ik mij in de situatie dat ik iedere maandag de hele dag kubussen stond te tekenen met meneer Wieseman. Eerst met houtskool, daarna met acryl…voorzichtig kwam er olieverf aan te pas en mocht er ook een ellips worden gemaakt.
Toen we met houten panelen en konijnenlijm zouden gaan werken had ik een dilemma, want ik was blut, geen cent te makken. Ik besprak mijn probleem met Meneer Wieseman en die avond ging hij met me mee langs de kraak, op zoek naar een goed stuk hout.
Na de zoveelste dag geometrische vormen bestuderen (we waren al dik een half jaar verder) vroeg ik hem na de les waarom we hier in godsnaam zoveel tijd aan moesten besteden?
De richting waar ik me voor had ingeschreven heette Vrije Kunst en ik vond er niks vrij aan.
Meneer Wieseman keek geduldig vanachter zijn troebele brilglazen en wees naar het raam. “Kijk”, zei hij…”wat zie je daar?” Over het plein zag ik een fontein, winkels, een parkeerplaats en de bioscoop, niks bijzonders. “Ja, maar KIJK! ”zei hij nogmaals…”Wat ZIE je?”
Stil…”kubussen, cirkels…balken, ellipsen…godvr…” Het kwartje was gevallen. De wereld teruggebracht tot haar essentie, vorm en richting, groot, klein…de schellen vielen van mijn ogen en ik begreep dat ik een ambacht aan het leren was van deze ongelooflijk geduldige man.
Music & Love
Het mooiste, meest indrukwekkende concert van dit jaar vond gister plaats in Carré…Glen Hansard.
Het was nog even spannend of P en ik met onze griepharses zouden kunnen gaan, maar codeïne + ibuprofen + affligem tripel blijkt een Healing Recipe te zijn.Glen Hansard. Een soort woeste viking die zijn hart eruit zingt, schreeuwt, gromt…vuur, passie, humor…ontwapenend, weergaloos, divers en zo, zo ongelooflijk ontroerend en inspirerend.Om een of andere reden kwam alles gister binnen als een emotionele mokerslag en heb ik het eerste half uur van `t concert alleen maar zitten janken.
I owe you a whisky.
I’ll take your truth, your lies, your secrets
How ’bout you be me and I’ll be you
I love your strength, your pride, your weakness
(Glen Hansard – I`ll be you, be me)

Ik ben in Zuid Spanje, maar het zou evengoed de andere kant van de wereld kunnen zijn, want het lijkt hier zomer en alles gaat traag en loom, met de zon aan de hemel.
Ik ben niet meer op vakantie, ik heb geen haast, ik heb geen idee waar ik heenga, ik ben op reis.
If I do have any advice for anybody, any final thought, if I’m an advocate for anything, it’s to move.As far as you can, as much as you can.
Across the ocean, or simply across the river.
The extent to which you can walk in somebody else’s shoes–or at least eat their food–it’s a plus for everybody.
Open your mind. Get up off the couch. Move.
Anthony Burdain.
…..Ik hou van zonlicht in de herfst en een zacht briesje in de zomer…van chocolade-ijs dat begint te smelten en zachte, wollen dekentjes…katten die tevreden spinnen, geeuwende honden en het gemopper van kippen, met hun dikke konten in de tuin.
Ik hou van wakker worden naast Peek, iedere ochtend weer dat cadeau…Ik hou van wijn, wijn met vrienden, intiem en rokerig, feestelijk en bruisend, als zoete troost na een lange dag…Ik hou van roken, die duivelse rook en van de overwinning als het even lukt om hem even te negeren…Ik hou van vreselijk slechte, politiek incorrecte grappen, goed geplaatst en licht opruiend…Ik hou van grote, stevige laarzen en kittige hoge hakjes, van dramatische make-up en een kaal, glimmend schoon hoofd..
Ik hou van fietsen, kom maar op met die tegenwind en regen! Ik hou ervan hiermee de strijd aan te gaan en uiteindelijk met open ogen en een glimlach door de storm te bewegen, naar huis, naar een huis, naar warm en liefst een whiskietje met loeihete chocomelk.
Ik hou van `s nachts douchen en van dansen op festivals, van mijn moeder en haar lieve vriend die voor mij een vader is, mijn broertje en zijn liefje, van de waanzin en rust in mijn leven, Nick Cave en David Bowie, van de zee, de zee, de zee!
Ik hou van onverwachte ontmoetingen met mensen die onmiddellijk een plekje in je hart veroveren. Kan ook met dieren gebeuren.
Ik hou ook van stomme mensen, daardoor waardeer ik de liefjes om mij heen des te meer…Ik hou van zingen, van mooi zingen en van expres heel, heel lelijk, vals en hard zingen…Ik hou van reizen en van weer terugkomen in Den Haag. Ik hou van Den Haag. Ik hou ook van Buffalo Bay in Zuid Afrika, waar ik zo moest huilen bij het afscheid…Ik hou van Schotland en van Guatemala, van El Cotillo op Fuerteventura.
Ik hou van veel te dure parfum en van serietjes kijken in bed, van muziek maken en van stilte, van mijmeren en maken, van het opstaan na `t vallen.
Ik hou van de mensen om mij heen (you know who you are ?), de mensen die mijn leven kleur geven en diepgang, die mij helpen mij te worden, zijn en te blijven, mijn mensen, waar ik mee lach en huil, zuip en vecht, zing en vrij, de mooiste gesprekken mee voer, waar ik mee leef! Ik hou heel, heel erg veel van leven. <3
4 mei 2018: Shizo
Je suis Onwijs Tegenstrijdig.
Een verlegen introvert die zich gedraagt als extravert. Groepsdier met angst voor groepen. Een sociale anarchist.
Ik vind telefoneren doodeng, neem vaak niet op (echt, mail me voortaan alsjeblieft…) superhandig als je een eigen bedrijf hebt. Not. Gepassioneerd natuurmens, met een overweldigende haat jegens insecten, met name torren (torren willen altijd met z`n allen op m`n hoofd zitten, lang verhaal, ander stukje…). Ik lees in de supermarkt alle etiketten om er zeker van te zijn dat ik geen bakken met gif eet en steek vervolgens een sjekkie op.
IK HEB EEN UITGESPROKEN MENING en voel me daar enorm schuldig over.
Mensen, heeeeerlijk, ken er veel, vind ze lief en sluit me een week op om alleen te zijn.
Rituelen. Love `m. Verafschuw religie.
Fietsen, fietsen, fietsen…heeel hard, kilometers lang scheuren! Nee. Yoga. Nee. Passief en lui.
Ik eet geen vlees. Behalve als ik het wel eet.
Tekenen, eigen wereld. Ik, ik, IK! Met mijn papier en een potlood. Stilte. Rust. Neeee!!! Saaaaaaaamenwerken! Met veeeeeeel mensen ideeën delen en met de groep creëren. Dynamisch!! Waanzin!!!! Drukkkkkkte!!!
Ach gottegottegot, wat ben ik blij dat ik niet zo`n meisjemeisje ben zeg! Dan ga ik nu even de hele fucking dag Netflixen en huilend op de bank chocola eten, dat wegspoelen met prosecco, omdat niemand mijn diepgewortelde eenzaamheid en verdriet begrijpt.
Echt contact, DAT is waardevol..een goed gesprek waarbij je elkaar helemaal hoort en ziet. Schrijf ik op Facebook. Oh. Kut.