25 augustus 2020
Lef kun je leren!
De dag dat ik besloot om overal ja op te zeggen. Het gebeurde toen ik 18 jaar oud was.
Ongeveer en half jaar voorafgaand aan deze dag ging ik met mijn toenmalige vriendje M. naar de bioscoop in Wageningen. Er draaide een film met Robin Williams, The Dead Poet`s Society. Het verhaal gaat over een professor die les geeft op een jongensschool in Engeland, een plek met een rijke history, gangen met vitrinekasten vol gewonnen bekers en foto`s van oud-studenten. Robin Williams speelde de professor die de jongens uitdaagt en inspireert…Pluk de dag is zijn devies, Carpe Diem…het leven is kort en ooit ben je niets meer dan een jongen op een foto in een vitrinekast.

Hij neemt ze mee in zijn verhalen en gedichten, helpt ze zoeken naar hun eigen, authentieke geluid en vertelt hen over een oude, geheime genootschap, The Dead Poet`s Society.
Deze film sloeg bij mij in als een bom. Terwijl M. en ik naderhand in een café een biertje dronken heb ik alleen maar wezenloos voor me uitgestaard…Carpe Diem, pluk de dag…life is too short.

Ik was een verlegen meisje. Op de lagere school de pispaal met m`n rode haar, bleke huid en Lee Towers bril…Op de HAVO een tegendraads, soort punk, new wave-achtig zooitje, een grillige en nogal ongelukkige puber. Ik probeerde de meer dan dramatische scheiding van mijn ouders te overleven en ondertussen mijn identiteit te vinden. Het gekke was dat ik me kan herinneren dat er al vanaf mijn allerjongste jaren, toen we net in Nederland woonden, een vuurtje brandde in m`n zijn…Verlegen of niet, ik nam een dichtbundel mee van Robert Burns en vroeg op 8 jarige leeftijd op school of ik er iets uit mocht voordragen. Plat Schots in een klas vol Nederlandse kinderen. Was geen succes.

Later wilde ik naar de Kunstacademie, maar het leek iets dat te ver weg was, voor andere mensen. Schilderen was mijn eerste Grote Liefde, maar ik kon me simpelweg niet voorstellen dat wat ik maakte goed genoeg zou zijn voor een kunstopleiding. Totdat ik The Dead Poet`s Society zag. Carpe Diem…Life `s too short…
Ik trok m`n stoute, creatieve schoenen aan en besloot om toelating te doen. Twee dagen werkten honderden creatievelingen in grote klaslokalen aan verschillende opdrachten. Er zouden maximaal 30 mensen per richting worden aangenomen. Tussendoor werden we om beurten opgeroepen om plaats te nemen voor een commissie om ons eigen werk te laten zien en verdedigen. Dood en doodeng vond ik het.

Ik werd aangenomen. Ik. Werd. Aangenomen. De wereld veranderde die dag. De wereld had opeens mogelijkheden en ik mocht kennelijk ook in die wereld zijn. Er was lichtheid en kleur, er was ruimte en aandacht. Zoals ik al schreef aan het begin van dit stuk, ik was 18 en ik besloot om overal ja op te zeggen. Carpe Diem. Ik wilde losbreken van mijn angsten, verlegenheid, geen slachtoffer zijn van oude pesterijen, scheidingen en weet-ik-veel-wat…Om dat te doen voelde ik dat ik mezelf zou moeten lanceren, de diepte in om de hoogte ooit te kunnen bereiken…Eerst ‘JA’ zeggen en dan daarna maar kijken hoe ik het voor elkaar zou kunnen krijgen, leren denken in mogelijkheden, leren opstaan door soms heel hard en ongenadig op m`n bek te gaan. Maar niet nee zeggen uit angst. Dat nooit.

Deze manier van leven heeft mij af en toe in heel benarde situaties doen belanden. Ik heb er slapeloze nachten van gehad en me regelmatig verschrikkelijk klein en ongemakkelijk gevoeld. Veel vaker echter, heeft het me versteld doen staan van wat er allemaal mogelijk is, als je het maar probeert. Als je maar open blijft staan, nieuwsgierig bent en, heel belangrijk, communiceert met de mensen om je heen. We zijn hier ten slotte allemaal voor het eerst en eigenlijk weten we geen van allen waar we mee bezig zijn, toch? Laten we er dan in godsnaam alles uithalen, het beste van maken en mooie dingen doen!

Carpe Diem, life`s too short, zeg maar JA tegen `t Leven, je bent er nu toch!

18 juli, 2019
​Ik ben opgegroeid in de Achterhoek in Zutphen. Ons huis stond in een woonwijk grenzend aan de uiterwaarden. Een ambtenaar met grenzeloze fantasie had deze wijk `De Waarden`genoemd.
Mijn jeugd bestond na schooltijd voornamelijk uit hutten bouwen, schaatsen, fik stoken, stiekem zwemmen in de Ijssel, sowieso zwemmen waar dan ook eigenlijk, belletje trekken en kleertjes naaien voor Monchichi aapjes. Met dat laatste hoopte ik op een dag veel geld te verdienen.

Het klinkt iets idyllischer dan het was, want ik werd ook veel gepest.Het universum had mij rijkelijk voorzien van allerlei trekjes en uiterlijkheden die enorm pestueel bleken te zijn; de langste van de klas, lijkbleek, rood haar, scheel, grote bifocale Lee Towers bril, verlegen, dromerig en misschien een tikkeltje sloom. Zelfs mijn toenmalige beste vriendinnetje Hilde zei na onze eerste officiële vriendschapsverklaring dat ze me leuk vond, maar wel een beetje vaag.Nu ben ik weer een paar weken terug in het oosten en vandaag, al fietsend over slingerweggetjes tussen de weilanden viel me op hoe ontzettend mooi het hier is.Ik ben me daar een BofBips dat ik hier even mag zijn en voelen hoe de warmte van het land gedurende de dag langzaam verandert in een zwoele zomerbui…

De stilte is vriendelijk, de mensen op zichzelf, maar sympathiek, de ruimte overal geeft ook ruimte in m`n hoofd, hetgeen voor mij de belangrijkste reden is om hier te zijn.Waarom wil ik dan in Den Haag wonen? In die drukte met een gemeenteraad die het voorzien heeft op bomen, kleine ondernemers en de mooiste panden verhuurt aan Burger King en Albert Heijn? Waar je bijna Amsterdamse prijzen betaalt voor een hokje in een klotebuurt en de straten altijd overal open liggen.

Soms twijfel ik, maar iedere keer als ik in Den Haag weer een prachtige mop voorbij hoor komen, knetterhard, grof en hilarisch, als ik wijn drink op het stille strand, zoals laatst, met oude en nieuwe vrienden…wanneer ik bijna omver wordt gefietst door onze minister president bij Noordeinde…iedere keer als die ruwe diamant weer even glinstert voel ik liefde voor deze stad..Maar vandaag ben ik hier. .herbeleef ik mij jeugd, mijmer ik, geniet ik en is er ruimte om te voelen wat ik zo nu en dan vergeet. Maar da`s logisch. Ik ben soms namelijk een beetje vaag.

​Meneer Wieseman had altijd een beetje roos op de schouders van zijn colbert en zijn bril was meestal een beetje mistig van de vette vegen. Hij was mijn mentor op de Kunstacademie en op maandag gaf hij de hele dag vrij schilderen.

Ik was 18 en vond het ongelooflijk spannend om tussen alle artistiekelingen mijn weg te vinden. Na het zien van de film “The dead poets society had ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om überhaupt toelating te doen op de Kunstacademie en tot mijn grote verbazing werd ik aangenomen en zou een woest en bohemien leven aanbreken vol waanzin en avontuur.In plaats daarvan bevond ik mij in de situatie dat ik iedere maandag de hele dag kubussen stond te tekenen met meneer Wieseman. Eerst met houtskool, daarna met acryl…voorzichtig kwam er olieverf aan te pas en mocht er ook een ellips worden gemaakt.

Toen we met houten panelen en konijnenlijm zouden gaan werken had ik een dilemma, want ik was blut, geen cent te makken. Ik besprak mijn probleem met Meneer Wieseman en die avond ging hij met me mee langs de kraak, op zoek naar een goed stuk hout.

Na de zoveelste dag geometrische vormen bestuderen (we waren al dik een half jaar verder) vroeg ik hem na de les waarom we hier in godsnaam zoveel tijd aan moesten besteden?
De richting waar ik me voor had ingeschreven heette Vrije Kunst en ik vond er niks vrij aan.

Meneer Wieseman keek geduldig vanachter zijn troebele brilglazen en wees naar het raam. “Kijk”, zei hij…”wat zie je daar?” Over het plein zag ik een fontein, winkels, een parkeerplaats en de bioscoop, niks bijzonders. “Ja, maar KIJK! ”zei hij nogmaals…”Wat ZIE je?”
Stil…”kubussen, cirkels…balken, ellipsen…godvr…” Het kwartje was gevallen. De wereld teruggebracht tot haar essentie, vorm en richting, groot, klein…de schellen vielen van mijn ogen en ik begreep dat ik een ambacht aan het leren was van deze ongelooflijk geduldige man.

​1 mei, 2019 
Music & Love
Het mooiste, meest indrukwekkende concert van dit jaar vond gister plaats in Carré…Glen Hansard.

Mijn lieve mams had Peek en mij tijdens Kerst 2 kaartjes cadeau gedaan, 4de rij parterre in de mooiste zaal van Nederland, bij een van de meest overweldigende zangers die ik ken.
Het was nog even spannend of P en ik met onze griepharses zouden kunnen gaan, maar codeïne + ibuprofen + affligem tripel blijkt een Healing Recipe te zijn.Glen Hansard. Een soort woeste viking die zijn hart eruit zingt, schreeuwt, gromt…vuur, passie, humor…ontwapenend, weergaloos, divers en zo, zo ongelooflijk ontroerend en inspirerend.Om een of andere reden kwam alles gister binnen als een emotionele mokerslag en heb ik het eerste half uur van `t concert alleen maar zitten janken.

Een geluidloze Alice Cooper Druipoog op stoel 56. Kan iets te maken hebben met mijn eigen wiebelige grieplijf, de medicinale cocktail, maar eerlijk gezegd denk ik dat het vooral the right music at exactly the right time was.

Hoe moet ik dat uitleggen? Het was een optreden zonder reserves, een veldslag en een reis….de muzikanten gaven alles, helemaal…puur, 200 procent, van waanzin naar lieflijke lullaby`s…from sadness to madness en weer terug.Sinds ik weer in Nederland ben merk ik dat het best lastig zoeken is naar de juiste weg, `t meest handige plan en het verstandigste besluit.In mijn – oh, wat worden we volwassen & verantwoordelijk – modus dacht ik onlangs, weetje….misschien is `t gewoon mooi geweest zo..klaar met muziek, met optreden althans…af en toe lekker kampvuurtje, gezellig, maar niet meer dat gedoe, geen zin om een gefrustreerde muzikant te worden.

Vorig jaar werd ik namelijk na jaren zoeken eindelijk weer vertegenwoordigd door een bookingskantoor. Halleluja. Mezelf verkopen vind ik namelijk erger dan peuken uitdrukken in m`n eigen traanbuis.Het liep anders. Ik heb in geen jaren zo weinig opgetreden. Mijn muziek vinden programmeurs kennelijk dan weer te theatraal, dan weer te poppie…te experimenteel of te folky…Ik zing te hard, te zacht, te extreem of te mainstream. Soms lijkt het alsof muzak het hoogst haalbare is 🙂

Anyway, gister…Glen Hansard…Alles was TE! Heeeeeeerlijk!!! Een fucking stortvloed aan ideeën, emoties, gestoorde, onaangepaste roller coaster van geluid en tekst. Drie uur lang speelde deze ongelooflijke band, met aan het roer The Madman himself…. Het brak me open en haalde me weer bij de les….Het is geen keuze om muziek te maken, het is wie ik ben.

Thanks for reminding me Glen.
I owe you a whisky.

I’ll be you, be me and I’ll be you
I’ll take your truth, your lies, your secrets
How ’bout you be me and I’ll be you
I love your strength, your pride, your weakness
(Glen Hansard – I`ll be you, be me)

Teenslippers in januari. 
Ik ben in Zuid Spanje, maar het zou evengoed de andere kant van de wereld kunnen zijn, want het lijkt hier zomer en alles gaat traag en loom, met de zon aan de hemel.

Peek en ik zijn nu zo`n drie weken onderweg en eerlijk gezegd voel ik pas sinds vandaag dat ik op reis ben, dat er nog weken, maanden voor de boeg zijn. Het gevoel van haast zat weer eens onder mijn huid, in m`n systeem. Dat gevoel was moeilijk van me af te schudden en dat frustreerde me eerst enorm, waardoor het nog erger werd, je kent `t wel…mindfuck: ik hoef nu niks, ONTSPAN DAN!!!! Waarom ben je NIET relaxt!!? Wat is er in GODSNAAM mis met jou, dat je zelfs NU niet kunt ontspannen?!

Vrijheid kan mij soms ontzettend veel onrust geven, juist omdat alles kan. Nu heb ik tijd om nieuwe liedjes te schrijven, studeren…ik moet gaan mediteren! Nee, eerst eindelijk dat ene boek lezen, wacht even, iedereen raadt mij aan om naar dat stadje te gaan, etc…We begonnen in Barcelona en mijn grootste wens daar was om Sagrada Familia te zien. Heb je jaaaaren geleden dat interview gezien van Boudewijn Buch met zijn held Mick Jagger? Terwijl Boudewijn op z`n fietsje richting de afgesproken plek gaat is zijn hartslag in het filmpje gemonteerd…steeds harder en sneller…hartstikke spannend!

Zo voelde ik me toen Peek en ik door allerlei kronkelstraatjes richting Gaudi`s kathedraal liepen…bam, Bam, BAM! Waar is dat ding dan??? Lopen we goed?? Lopen we Goe-Hoeddd????!!!BAM! En daar stond ze dan…Heaven on earth, fantasie, schoonheid, hartstocht, genialiteit, waanzin…het aller, allermooiste bouwwerk dat ik ooit heb gezien. Sophie Loren werd ooit omschreven als `Poetry in motion`. Sagrada Familia is voor mij `Poetry in architecture.`Ik wil er nog honderd keer zijn en weet zeker dat ik elke keer, zoals deze eerste keer een traan zal laten om dit prachtige wonder.We spraken af met Joshua, zijn vrouw Georgina en hun fantastische dochter Juana..

Een avond werd een weekend, een weekend werd een week…omdat we het meest warme welkom mochten ervaren met deze drie gekkies, omdat we de tijd hadden om hier op in te gaan en omdat de gesprekken maar niet ophielden, schaterlach en slap gelul werd afgewisseld met hartkwesties en filosofische mijmeringen. Een oude bekende is nu een goede vriend en er zijn twee nieuwe vriendschappen geboren.We gingen weer verder, on the road…Chefkok/reiziger Anthony Bourdain adviseert mensen: `Move, just get of the couch and move.` Dat is soms het beste advies dat je iemand kunt geven. Vandaag hebben Peek en ik 6 uur gewandeld, op teenslippers…was niet gepland, ging vanzelf. Over het prachtige strand, langs een heel lelijk uitgestorven dorpje, we kwamen uit bij een toeristische haven.

Ik had geen geld bij me, maar de zwerver op straat nam genoegen met een paar voorgedraaide sjekkies…Op de terugweg maakten we een stop bij zo`n heerlijk familierestaurantje met een gezellige Big Mama in de keuken. Zij keek ons vrolijk aan en maakte grapjes die ik niet verstond, maar wel begreep. Ook als mensen maar een paar tandjes in hun mond hebben kan een lach prachtig zijn.In de camper hebben we overal gekleurde lampjes, drinken we gin & tonic en klinken `s avonds oude jazz klassiekers …Alles is okay, elke indruk waardevol.
Ik ben niet meer op vakantie, ik heb geen haast, ik heb geen idee waar ik heenga, ik ben op reis.

Peek en ik laten ons door hem inspireren tijdens onze reis de aankomende maanden. Niet alles willen zien in een stad, maar juist slenteren… De tijd nemen. Eten waar de locals eten, wat tot nu toe voor een paar goddelijke maaltijden heeft gezorgd. Het Pakistaanse restaurant Shalimar in Barcelona bijvoorbeeld en zojuist in het dorpje Nules de Meest Hemelse Pizza everrr na een bijna emotioneel betoog van de eigenaar van de pizzeria over hoe goed zijn pizza’s zijn.

Lees hier Anthony’s epiloog na een uitzending over Brooklyn en kijk alle programma’s die je van hem kunt vinden. Het is pure passie, rock & roll, culinair reisgenot, humor en poëzie, als je eenmaal aan zijn oeuvre begint zul je waarschijnlijk, net als ik, een beetje verliefd worden op deze man.It’s been a wild ride.A lot of miles. A road sometimes smooth, sometimes hard and ugly.And I guess I could tell you that if you look hard enough, that just next door is just as interesting as the other side of the world.But … That’s not exactly true.
If I do have any advice for anybody, any final thought, if I’m an advocate for anything, it’s to move.As far as you can, as much as you can.
Across the ocean, or simply across the river.
The extent to which you can walk in somebody else’s shoes–or at least eat their food–it’s a plus for everybody.
Open your mind. Get up off the couch. Move.
Anthony Burdain.

…..Ik hou van zonlicht in de herfst en een zacht briesje in de zomer…van chocolade-ijs dat begint te smelten en zachte, wollen dekentjes…katten die tevreden spinnen, geeuwende honden en het gemopper van kippen, met hun dikke konten in de tuin.

Ik hou van wakker worden naast Peek, iedere ochtend weer dat cadeau…Ik hou van wijn, wijn met vrienden, intiem en rokerig, feestelijk en bruisend, als zoete troost na een lange dag…Ik hou van roken, die duivelse rook en van de overwinning als het even lukt om hem even te negeren…Ik hou van vreselijk slechte, politiek incorrecte grappen, goed geplaatst en licht opruiend…Ik hou van grote, stevige laarzen en kittige hoge hakjes, van dramatische make-up en een kaal, glimmend schoon hoofd..

Ik hou van fietsen, kom maar op met die tegenwind en regen! Ik hou ervan hiermee de strijd aan te gaan en uiteindelijk met open ogen en een glimlach door de storm te bewegen, naar huis, naar een huis, naar warm en liefst een whiskietje met loeihete chocomelk.

Ik hou van `s nachts douchen en van dansen op festivals, van mijn moeder en haar lieve vriend die voor mij een vader is, mijn broertje en zijn liefje, van de waanzin en rust in mijn leven, Nick Cave en David Bowie, van de zee, de zee, de zee!

Ik hou van onverwachte ontmoetingen met mensen die onmiddellijk een plekje in je hart veroveren. Kan ook met dieren gebeuren.

Ik hou ook van stomme mensen, daardoor waardeer ik de liefjes om mij heen des te meer…Ik hou van zingen, van mooi zingen en van expres heel, heel lelijk, vals en hard zingen…Ik hou van reizen en van weer terugkomen in Den Haag. Ik hou van Den Haag. Ik hou ook van Buffalo Bay in Zuid Afrika, waar ik zo moest huilen bij het afscheid…Ik hou van Schotland en van Guatemala, van El Cotillo op Fuerteventura.

Ik hou van veel te dure parfum en van serietjes kijken in bed, van muziek maken en van stilte, van mijmeren en maken, van het opstaan na `t vallen.

Ik hou van de mensen om mij heen (you know who you are ?), de mensen die mijn leven kleur geven en diepgang, die mij helpen mij te worden, zijn en te blijven, mijn mensen, waar ik mee lach en huil, zuip en vecht, zing en vrij, de mooiste gesprekken mee voer, waar ik mee leef! Ik hou heel, heel erg veel van leven. <3